PHYSIOCHEMICAL CHARACTERIZATION OF COPTIC JESUS CHRIST ICON, CHURCH OF SAINT MERCURIUS, EGYPT

التوصيف الفيزيو كيميائي لايقونة السيد المسيح ، كنيسة ابى سيفين ،جمهورية مصر العربية [Ar]قدم هذا البحث التوصيف الفيزوكيميائى لأيقونة قبطية من القرن التاسع عشر من كنيسة القديس مرقوريوس، حيث تمثل مثال فريد من هذة الايقونات التى تعود الى العصر القبطى. ولكى يتحقق الغرض من الدراسة تم استخدام بعض الوسائل الفحص والتحليل لشرح وايضاح كل مظاهر التلف مما يساعد في التوثيق الأثري للأيقونة ، وقد يعطي ذلك تفسير عن ميكانيكة تلف الأيقونات الأثرية . كشف الفحص البصري أن الأيقونة القبطية تتكون من أربع طبقات: دعامة لوح خشبي ، وطبقة تحضير ، وطبقة طلاء ، وبقية طبقة الورنيش ، وقد عانت كل طبقة من ظروف البيئة المحيطة ، وظهر ذلك في العديد من علامات التلف. تم فحص وتحليل العينات المأخوذة من أماكن مختلفة عن طريق الفحص باستخدام الميكرسكوب الإلكتروني الماسح المجهز بكاشف الأشعة السينية المشتت للطاقة (EDS) والتحليل الطيفى بالاشعة تحت الحمراء فورير FTIR وحيود الأشعة السينيةXRD أظهرت نتائج التحليل الطيفى بالاشعة فوق الحمراء للعينة الأثرية أن الطبقة الأرضية تتكون من الجبس والطباشير والغراء الحيواني كمادة رابطة. أشارت أطياف XRD إلى مصادر الأصباغ المستخدمة في رسم الأيقونة ، وتم تحديد المادة الملونة الحمراء من أحمر الرصاص ، وبالنسبة لمادة اللون الازرق من الالترامارين ، و المادة الملونة البيضاء من الرصاص الأبيض ، والمادة الملونة البنية كانت من أكسيد الحديد ، بالإضافة إلى استخدام صفار البيض كمادة رابطة في طبقة الطلاء والورنيش المستخدم كان من راتنج الشيلاك. ثم تم الكشف عن حالة التدهور ، وفقًا لنتائج SEM ، والتي أظهرت بوضوح وجود بقع وسناج وشمع وتشققات وثقوب في الطبقة السفلية من الأيقونة ، وتراكم الغبار وطبقات الورنيش الداكنة على الطبقة العليا. [EN] This research presents a physiochemical analysis of a Coptic icon from church of Saint Mercurius that back to the 19th century. Identified deterioration phenomena were illustrated using various examination and analysis tools in order to fulfill the study\u27s objectives. So as to find an explanation for how ancient icons were damaged. The visual inspection revealed that the Coptic icon is made up of four layers: the wooden panel support, the preparation layer, the painting layer, and the remaining varnish layer, Each of these layers suffered from surrounding environment, appearing in various signs of damage in the visual assessment. Samples taken from different places were investigated and analyzed by using scanning electron microscope equipped with an energy dispersive X- ray detector (EDX), FTIR, and X- Ray diffraction. The results of FTIR analysis revealed that the ground layer consists of gypsum, chalk and animal glue. XRD spectra confirmed that the red pigment was red lead , blue pigment was ultramarine, white pigment was white lead, and brown pigment was iron oxide (burnt sienna), in addition to the use of the egg yolk as a binder in the painting layer and the varnish was shellac resin. The state of deterioration was detected, according to the SEM results, which show clearly the presence of stain, soot, wax ,cracks and lacunae at the lower layer of the icon, and accumulation of dust and darkening of varnish layers on the upper layer

The reconstruction of a wooden screen in the Fatimid style

Η εποχή της δυναστείας των Φατιµιδών στην Αίγυπτο είναι µια από τις λαµπρότερες στην ιστορία της ισλαµικής τέχνης. Τα αντικείµενα της εποχής αυτής διακρίνονται για την πλούσια εικονογραφία, που συνδυάζεται µε σύνθετα φυτικά σχέδια και κουφικές επιγραφές. Από την εποχή αυτή, κατά την οποία η τέχνη της ξυλογλυπτικής είναι ιδιαίτερα ανεπτυγµένη, σώζεται µεγάλος αριθµός χρονολογηµένων έργων που επιτρέπει τη σκιαγράφηση της πορείας της ξυλογλυπτικής από τη σχηµατοποιηµένη αββασιδική διακόσµηση στον εµπλουτισµό της µε σύνθετα φυτικά σχέδια, απεικονίσεις ανθρώπων και ζώων καθώς και διανθισµένων επιγραφών. Κατά την εποχή των Φατιµιδών υπάρχουν πολλά κοινά σηµεία στη διακόσµηση των χριστιανικών και ισλαµικών κτηρίων της Αιγύπτου. Τζαµιά, εκκλησίες και µοναστήρια φυλάσσουν σηµαντικό αριθµό ξυλόγλυπτων τα οποία είναι δύσκολο να προσδιοριστούν, αν δεν εµφανίζουν ιδιαίτερη εικονογραφία ή επιγραφή. Τα εργαστήρια ξυλογλυπτικής της εποχής αυτής πιθανόν κατασκεύαζαν ταυτόχρονα έργα τέχνης για το κοπτικό και το µουσουλµανικό κοινό και συνεπώς θα πρέπει να θεωρούνται ως κοινή καλλιτεχνική παράδοση.Στο Μουσείο Ισλαµικής Τέχνης φυλάσσεται µια ενό­­τητα ξυλόγλυπτων πλακιδίων Φατιµιδικής εποχής (909-1171) τα οποία αγόρασε ο Αντώνης Μπενάκης από τον αρχαιοπώλη Φωκίωνα Τάνο το 1948 στο Κάιρο. Η παρούσα µελέτη εξετάζει την ενότητα των ξυλόγλυπτων στα πλαίσια της εποχής αυτής και προσπαθεί να αποκαταστήσει την αρχική τους µορφή ως διακοσµητικών στοιχείων µιας µεγαλύτερης σύνθεσης στην εσωτερική διακόσµηση κάποιας εκκλησίας ή ενός αρχοντικού του Καΐρου στα µέσα του 12ου αιώνα.Τα πλακίδια φέρουν οµοιόµορφο σκαλιστό διάκοσµο µε ζωικά, φυτικά θέµατα ή γεωµετρικά σχέδια. Τα έργα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες ανάλογα µε την παρουσία χρώµατος στην επιφάνειά τους. Η πρώτη οµάδα αποτελείται από δύο παραθυρόφυλλα, το καθένα διακοσµησµένο µε ένθετα πλακίδια, οκτώ πλακίδια µε απεικονίσεις ζώων, πτηνών και φυλλοειδών στοιχείων, καθώς και τέσσερα επιµήκη στελέχη µε ζωικό διάκοσµο. Η δεύτερη οµάδα διακοσµείται µε πράσινο και γαλάζιο χρώµα και αποτελείται από εννέα πλακίδια µε παρόµοια σχέδια. Όλα τα πλακίδια φέρουν προεξοχές για προσαρµογή σε µεγαλύτερη σύνθεση.Η απεικόνιση έµψυχων όντων αποκλείει, κατά την ισλαµική παράδοση, την προέλευσή τους από κάποιο τζαµί ή άλλο ισλαµικό θρησκευτικό ίδρυµα. Ωστόσο ελάχιστα δείγµατα σώζονται σήµερα από κοσµικά κτήρια. Τα πιο γνωστά ξυλόγλυπτα µε πλούσια εικονογραφία προέρχονται από το παλάτι των Φατιµιδών. Άλλες πληροφορίες αντλούνται από πηγές, όπως τα αρχεία της συναγωγής του Καΐρου όπου αναφέρονται εκτενείς περιγραφές της εσωτερικής διακόσµησης των σπιτιών. Πλούσια πηγή για την ιστορία της ξυλογλυπτικής στην Αίγυπτο αποτελούν επίσης οι κοπτικές εκκλησίες της Φοστάτης και τα µοναστήρια της περιοχής Ουάντι Νατρούν, όπου σώζεται σηµαντικός αριθµός έργων ξυλογλυπτικής. Σχετικά µε τα ξυλόγλυπτα του Μουσείου εξετάζονται δύο τέµπλα κοπτικών εκκλησιών και ο άµβωνας (µίνµπαρ) από το τζαµί της Μονής της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά στα οποία παρουσιάζεται µια σύνθεση από πλακίδια διαφορετικού µεγέθους διατεταγµένα σε οριζόντιες σειρές. Η πρώτη εκκλησία είναι αφιερωµένη στην Αγία Βαρβάρα και χρονολογείται στον 7ο αιώνα.  Ανακαινίστηκε τον 11ο αιώνα, όταν µεταφέρθηκαν εκεί τα οστά της αγίας, και πιθανόν προστέθηκε το τέµπλο το οποίο φέρει πλούσιο διάκοσµο χωρίς ιδιαίτερα χριστιανικά θέµατα αλλά µε αυλικές σκηνές, όπως κυνηγούς, µουσικούς, καθώς και πραγµατικά ή φανταστικά ζώα ανάµεσα σε φυτικά σχέδια. Η δεύτερη εκκλησία είναι αφιερωµένη στον Άγιο Μερκούριο, από την οποία σώζονται δύο τέµπλα που χρονολογούνται στα τέλη του 11ου - αρχές 12ου αιώνα. Η διακόσµησή τους αποτελείται από πλακίδια που εικονίζουν αγίους και άλλα που φέρουν συνθέσεις µε σταυρούς ή ζώα ανάµεσα σε γεωµετρικά και φυτικά σχέδια. Εκατέρωθεν της κεντρικής πύλης του κάθε τέµπλου υπάρχουν ανοίγµατα, στο ένα από τα οποία σώζεται ένα ζευγάρι παραθυρόφυλλα παρόµοια µε αυτά του Μουσείου. Τέλος, ο άµβωνας στο τζαµί της Μονής της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά παραγγέλθηκε από τον βεζίρη αλ-Άφνταλ και φέρει χρονολογία 1106. Η διακόσµηση των πλακιδίων του φέρει σχηµατοποιηµένα φυτικά σχέδια, που θυµίζουν τη λοξότµητη αββασιδική διακόσµηση η οποία ήταν αναχρονιστική µεν για τον 12ο αιώνα,  πρέπουσα δε για έναν ιερό χώρο των µουσουλµάνων.Η ανάλυση της µορφής και της διακόσµησης των πλακιδίων επιβεβαιώνει τη χρονολόγησή τους στον 12ο αιώνα και τα εντάσσει στην καλλιτεχνική περίοδο της Φατιµιδικής εποχής. Τα στοιχεία της σκαλιστής διακόσµησης παραπέµπουν κυρίως στα ξυλόγλυπτα από το παλάτι των χαλίφηδων του 11ου αιώνα, που φυλάσσονται στο Μουσείο Ισλαµικής Τέχνης του Καΐρου, αλλά και σε αυτά του τέµπλου της εκκλησίας του Αγίου Μερκούριου. Τα γεωµετρικά σχέδια των πλακιδίων ανακαλούν άλλα έργα της ίδιας εποχής µε πλούσια σκαλιστή διακόσµηση, όπως ο άµβωνας από το τζαµί Άµρι στο Κους της Αιγύπτου, που φέρει χρονολογία Εγίρας 550 (1155-1156), καθώς και το φορητό µιχράµπ της Σαΐντα Ρουκάγια. Στο τέλος της µελέτης προτείνεται µια αναπαράσταση ενός τέµπλου κοπτικής εκκλησίας µε τα πλακίδια του Μουσείου Μπενάκη.No abstract

The Power of Coptic Women Saints: Historical and Analytical Study of Coptic Women Saints as Spiritual Models for Coptic Women in the USA and Egypt

This study addresses the lack of research concerning Coptic female experience and Coptic female saints through the use of in-depth interviews of 21 Egyptian Coptic women living in Southern California and 21 Egyptian Coptic women living in Egypt. The interviews explore women’s relationships with, and knowledge of their female saints, as well as their gendered experiences within the Coptic Church, as it relates to gender and the relative importance or honor of female saints. Results show that Coptic women have a special and unique relationship with the female saints of their tradition, who act as role models, intercessors, and friends. Coptic women expressed a wide variety of opinions about and lessons from female saints that are not consistent with Coptic women’s own gendered experiences within their religion. While all women expressed a commitment to their religion’s ideals, many also expressed frustration with a lack of gender equality and representation in the Coptic Church, especially as it relates to leadership positions and opportunities to serve. A key finding of this study was the influence of culture on a willingness to identify or criticize patriarchal norms within the church. Those in cultures more accepting of feminism more likely to show criticism or call for reform, and those living in highly patriarchal societies more likely to express acceptance of patriarchal norms within their religion

Shared histories: New Work in British Museum and British Library Collections

Since their formal separation following the British Library Act of 1972, the British Museum and British Library have largely taken separate paths. Several recent collaborations have aimed to study papyrological material across both institutions, addressing one or more of three strands of enquiry, 1. knowledge gained through systematic documentation of collections, 2. archaeological findspot and provenance revealed through object study and archival research, and/or 3. the cultural context of production and use

A Man in a Vessel, Once More

In one of the paintings in the Central Church of Abdallah-n-Irqi an enigmatic element can be seen: a small figure of a man in a jar. No satisfactory explanation for this detail has been found so far. Although a parallel representation seemed to have been discovered in Banganarti, it remains a unique and problematic representation. On the basis of a renewed investigation of the iconography of martyrs in the fourth century, the author proposes a new interpretation of the man in the vessel.In one of the paintings in the Central Church of Abdallah-n-Irqi an enigmatic element can be seen: a small figure of a man in a jar. No satisfactory explanation for this detail has been found so far. Although a parallel representation seemed to have been discovered in Banganarti, it remains a unique and problematic representation. On the basis of a renewed investigation of the iconography of martyrs in the fourth century, the author proposes a new interpretation of the man in the vessel

Apocryphon berolinense/argentoratense (previously known as the gospel of the savior) : reedition of P. Berol.22220, Strasbourg Copte5-7 and Qasr el-Wizz Codex ff. 12v -17r with introduction and commentary

Cette thèse est une réédition semi-diplomatique de trois manuscrits copiés dans le dialecte sahidique du copte : Berlin, Papyrussammlung, P. Berol. 22220; Strasbourg, Bibliothèque Nationale et Universitaire, Copte 4-7a; Aswan, Nubian Museum, Special Number 168, ff. 12v-17r. L’édition est accompagnée d’index complets des mots grecs et coptes, d’une introduction détaillée visant à faire la lumière sur le contexte littéraire et culturel dans lequel les textes ont été produits, et d’un commentaire. P. Berol. 22220 est un manuscrit de parchemin d’origine inconnue. Les données paléographiques suggèrent qu’il aurait pu être copié durant le 7e ou le 8e siècle de notre ère. Les fragments de Strasbourg, aussi d’origine inconnue, proviennent d’un codex de papyrus daté approximativement de 600 de notre ère. Enfin, le codex Aswan est un petit manuscrit de parchemin découvert en 1965 à Qasr el-Wizz, en Nubie. On date ce codex aux environs de l’an 1000 de notre ère. Les manuscrits de Berlin et de Strasbourg contiennent la version complète du texte édité ici, mais sont aujourd’hui très fragmentaires. En revanche, le manuscrit de Qasr el-Wizz contient seulement un extrait retravaillé d’une partie du texte. L’ouvrage est connu jusqu’à maintenant comme l’Évangile du Sauveur, l’Unbekanntes Berliner Evangelium ou Strasbourg Gospel Fragments. Toutefois, comme ces titres ne rendent justice ni au genre ni au contenu réel du texte, j’ai choisi de l’appeler l’Apocryphon Berolinense/Argentoratense. Le texte est un discours de révélation de Jésus à ses apôtres, écrit à la première personne du pluriel. Une partie importante du texte est dévolue à un hymne de la Croix. L’hymne est chanté par le Christ alors que les apôtres semblent danser autour de la Croix en répondant « Amen ». Cette section est semblable à l’hymne au Père des Actes de Jean 94-96. L’introduction et le commentaire explorent le cadre littéraire et culturel dans lequel l’Apocryphon Berolinense/Argentoratense fut rédigé. Je propose ici que le texte constitue un des nombreux mémoires pseudo-apostoliques probablement composés en copte au cours des 5e-6e siècles. Ma lecture du texte améliore enfin en plus d’un point les précédentes éditions des trois manuscrits.The present dissertation is a semi-diplomatic reedition of three manuscripts written in the Sahidic dialect of Coptic: Berlin, Papyrussammlung, P. Berol. 22220; Strasbourg, Bibliothèque Nationale et Universitaire, Copte 4-7a; Aswan, Nubian Museum, Special Number 168, ff. 12v-17r. The edition is accompanied by complete indices of the Greek and Coptic words, an extensive introductory study concerning the literary and cultural context in which the text was written, and commentaries. P. Berol. 22220 is a parchment manuscript of unknown provenance. Paleographical data suggests that it might have been copied during the 7th-8th century CE. The Strasbourg fragments, also of unknown provenance, came from a papyrus codex tentatively dated around 600 CE. Finally, the Aswan codex is a small parchment manuscript discovered in 1965 at Qasr el-Wizz, in Nubia. The codex is roughly datable around 1000 CE. The Berlin and the Strasbourg manuscripts contained the full version of the text edited here, but they have survived very fragmentarily. On the other hand, the Qasr el-Wizz manuscript contains only a reworked extract from a portion of the text. The work has been known until now as the Gospel of the Savior, the Unbekanntes Berliner Evangelium or the Strasbourg Gospel Fragments. However, as these titles fail to conform to the genre and the real content of the text, I have chosen to call it the Apocryphon Berolinense/Argentoratense. The text is a revelation discourse of Jesus to the apostles, written in the first person plural. An important part of the text is occupied by an extensive hymn of the Cross. The hymn is sung by Christ while to apostles are apparently dancing around the Cross answering “Amen.” This section is similar to the hymn to the Father from the Acts of John 94-96. The introductory study and the commentary explore the literary and the cultural setting in which the Apocryphon Berolinense/Argentoratense was written. Here I suggest that the text is one of the numerous pseudo-apostolic memoirs probably composed in Coptic during the 5th-6th century. Finally, my reading of the text contains several improvements to the previous editions of the three manuscripts